Omgaan met stress
“Dingen gebeuren in het leven, en wij (zelf) zijn het getij dat ze uitdraagt.” -William Shakespeare.
In de neuro-linguïstische-gedragspsychologie zijn er stadia die we doorlopen wanneer we een bepaalde situatie meemaken. In stadium 1, voel je je geschokt, depressief, vind je geen oplossing in wat er gebeurd is. In stadium 2 ervaar je een gevoel van droefheid, verlies, woede, prikkelbaarheid. In stadium 3 identificeert u uw opties, beslist u wat u bereid bent te doen en wat u niet bereid bent te doen.
Je kunt besluiten het te laten gaan (razen over oneerlijkheid, slachtofferschap, en jezelf de schuld geven), jezelf er doorheen praten, of verder gaan. In stadium 4 ga je door de situatie heen en vind je een nieuwe vastberadenheid routine (opnieuw proberen). Mijn vriend, Frank, was er vrij zeker van dat hij een ongeneeslijke ziekte had en wilde nooit iets proberen dat zijn situatie zou kunnen veranderen. Helaas kon hij de uitkomst op lange termijn niet veranderen. Frank’s besluit om zijn ziekte in remissie te brengen voordat hij uit het behandelingsprogramma stapte, hielp hem de nieuwe situatie te accepteren.
De fasen hangen af van het niveau van stress dat u voelt, wat u uzelf vertelt, en hoe u de realiteit van wat er gebeurd is verwerkt. Een patiënt met een laag stressniveau, die goed eet, kan een remedie of succes vinden voor ten minste een deel van zijn leven.
Hij kan oplossingen vinden voor het verwerken van zijn zelfgecreëerde trauma dat hij accepteert en waar hij dankbaar voor is. Misschien niet alles, maar hij begon manieren te vinden om een nieuw normaal te vinden. Mijn vriend Frank zou, als hij de diagnose had geaccepteerd, zijn teruggevallen in de stressmodus waarvan hij altijd al wist dat zijn geest erin moest staan. Hij zou in een terugvalpatroon terecht zijn gekomen.
Hij vond rust door de situatie te accepteren zoals die was en door een contract met zichzelf te sluiten om op koers te blijven. Na een van zijn terugvallen zei Frank: “Ik weet dat mijn behandelingsprogramma niet zo geweldig was, en ik weet nu dat als ik de diagnose had geaccepteerd, ik nooit had kunnen bereiken wat ik met mijn leven wilde doen. Het heeft me geholpen me op een nieuwe richting te richten.” De woede, het schuldgevoel en het zelfmedelijden werden vervangen door focus en doelen.
Hij verloor de behoefte om zijn ziekte te gebruiken als een kruk om anderen naar beneden te halen, zoals hij zichzelf op dat moment zag doen. Hij veranderde zijn leven door eerst de realiteit te accepteren en er vervolgens iets van te maken. Uiteindelijk leidde deze verandering tot een beter en productiever leven voor hemzelf en zijn patiënten, waarin zijn praktijk en onderzoek nooit ophielden. Uiteindelijk hielpen deze veranderingen ook een wonder te creëren!
Als het ziekenhuis jeukt, als de pijn te sterk lijkt om te verdragen, is het tijd om verder te gaan. Neem je voor om te leren van de genezing, niet alleen van de sensatie. Het leven gooit meer roet in het eten, maar we vergaren meer wijsheid. Een diepgaande realiteit over veranderingen is dat we ervan leren. Als we mislukkingen of tegenslagen accepteren en ervan leren, is de uitkomst van alle dingen beter dan ze waren toen we begonnen.
Het verschil tussen “ik kan het niet” en “ik MOET het” is het verschil tussen een doel en een belofte. Dit is een levenslange reis, maar het is een leven gevuld met vrede, dankbaarheid en succes. Het moment dat de stress ophoudt is het moment dat je je kunt richten op het goede. En de zegeningen ontvangen. Het is zo simpel als dat, en misschien zo moeilijk in het begin.
Lees meer